MISTER UNIVERS   Toen ik zeventien jaar oud was raakte ik in ons plaatselijk jeugdcafé bevriend met Gaston. Hij was met zijn éénentwintig jaar de meeste van ons caféclubje in leeftijd vier jaar vooruit. De jongste generatie in ’t café, waartoe ik zelf behoorde, beschouwden hem als een volwassen man ten opzichte van ons, ‘opgeschoten slungeltjes' Een kerel uit één stuk, snor, gespierd met armen als scheepskabels, soepel in de omgang, en niet vies van wat show. Hij vertelde honderduit sterke verhalen die hij kracht bijzette  met grote gebaren en het nodige heen en weer geloop. Een stem als een kerkorgel weerklinkend uit een borstkas als een klankkast. Hij was een afgetrainde reus, en daar pronkte hij wel eens mee. Dat verworven uiterlijk had hij van thuis uit meegekregen. Zijn vader, die trouwens ook Gaston heette, was uit hetzelfde hout gesneden. In zijn achterhuisje had hij een primitief trainingzaaltje ingericht waar na de werk- of schooluren Gaston junior, en vrijwel de hele buurt, aan de conditie kwam werken. Vader Gaston begeleidde hen en gaf raad waar nodig. En hij had recht van spreken. Een vent van bijna vijftig met het lichaam van een Griekse God.   Wanneer Gaston junior over zijn vader begon te vertellen konden wij ons niet van de indruk ontdoen dat hij nu en dan sterk overdreef en een loopje nam met de werkelijkheid. Zo beweerde hij op een keer dat zijn vader nog had deelgenomen aan de Mister Universe verkiezingen. We bekeken hem met een blik vol ongeloof die we benadrukten met wat goedbedoelde spot en het bijhorend gesar.   Doch onbewogen vervolgde hij : ”En, van die verkiezing bestaat een foto waarop mijn pa naast Sean Connery staat, maar natuurlijk was mister James Bond toen, in 1953, nog niet zo’n beroemd acteur als nu.” Het hek was helemaal van de dam en we bestierven het van de pret. Nu ging de Gaston echt wel in overdrive. “Lach maar, klein grut, jullie zullen ooit nog raar op jullie neus staan kijken.”   Gaston werd later verliefd op de zus van mijn toenmalig liefje, mijn huidige echtgenote. Toen hij zijn vriendinnetje uitnodigde naar zijn ouderlijk huis gingen wij ook mee. Vader Gaston bleek het oudere evenbeeld van zijn zoon, in uiterlijk en gedragingen. “Kom kereltjes, volg mij” zei Gaston junior en leidde ons naar het kleine salonnetje van het arbeidershuisje. Hij wees naar een zwart wit foto aan de muur. Zeven indrukwekkende atleten in slip naast elkaar met daaronder ‘Mister Universe 1953.’ “En wie zijn deze twee hier?” vroeg hij uitdagend.   Junior had dus niet overdreven, laat staan gelogen.  Het was zijn nog erg jonge pa naast de al even jonge Connery.  En zijn voorspelling klopte. Stonden wij daar even op onze neus te kijken.   In juli 2002 exposeerde ik in het Véloparc Mussée van het Frans-Bretoense Plouay met 'Kunst rond Koers.’ Het stadsbestuur vroeg om er een week te logeren om enkele dagen present te zijn op mijn tentoonstelling.  Een werkvakantie in die prachtige streek met een Tour de France ritaankomst als extraatje leek mij niet meteen een straf. Er werd logement geregeld voor mijn vrouw, mezelf, mijn Franse agent Jérôme en mijn twee honden. Een uitgestrekte bloementuin met veel hoge, prachtige bomen en daarin twee kleine houten chalets in Bretoense stijl.   De derde dag van ons verblijf begaf ik mij samen met Jérôme naar het museum waar we ons, na wat  radio-en kranten interviews, naar de Tourrit aankomst begaven. Het was een zonovergoten dag en de publieke opkomst was overweldigend. De Nederlandse Karsten Kroon werd ritwinnaar, en tussen het publiek werd ik door de vriendelijke, zich excuserende spurtbom Eric Zabel bijna van mijn sokkel gereden. Een uitermate boeiende en vermoeiende dag waardoor we ons beiden bekaf terug naar onze chambre d’hotes begaven, waar we door Rita werden verwelkomd met een uitgebreid en lekker avondmaal en ons daarna doodvermoeid in onze chalets terugtrokken.    Ik nam een Paris Match magazine van tussen een stapel tijdschriften en liet mij languit op bed vallen. Op de cover stond een paginagrote foto van de ondertussen bejaarde Sean Connery in kilt met als opschrift 'Sean Connery Scotch Label.’ Ik sloeg het magazine open op de pagina met de Connery reportage. Daar stond een zwart wit foto afgedrukt waaronder ‘Sean lors du concours de Monsieur Univers 1953.’ Zeven Universe atleten op rij, waaronder Sean Connery naast vader Gaston senior. Exact dezelfde foto als in de voorplaatsje van het arbeidershuisje vierendertig jaar geleden.